Van jongs af aan ben ik door mijn ouders en familie meegenomen de natuur in. Het groene gevoel neemt nog steeds een erg grote plaats in binnen mijn familie. Mijn ouders wonen nu bijvoorbeeld op het platteland met een zeer ruime tuin die ze het hele jaar door bijhouden. Vakanties werden en worden eigenlijk altijd in de bergen door gebracht of andere wonderschone natuur.

Dit heeft mij er ook toe aangezet om steeds verder te gaan in de bergsport. Tegenwoordig ben ik er minder fanatiek in, maar vroeger ging ik ook nog wel regelmatig klimmen in de rotsen van Frankrijk, Duitsland en België en in de klimhal. De natuur speelt echter nog steeds een grote rol in mijn leven en zal dat altijd doen.

Tegelijkertijd zie ik dat de mens niet goed met zijn omgeving en de levende wezens daarin, omgaat. Er wordt vervuild, er is onnodig dierenleed en de huidige klimaatproblemen zorgen voor een noodzaak om oplossingen te zoeken ook binnen de bouwkundige sector. Dit is de reden dat ik een sterke interesse heb in duurzame ontwikkelingen, niet alleen op het gebied van de bouwkunde, hoewel ik van mening ben dat op dat gebied veel winst te behalen valt.

Mijn passie bij het ontwerpen is om iets tastbaars te creëren waarbij de techniek en creativiteit samen komen om tot oplossingen te komen die resulteren in een tastbaar object waar ik met voldoening op terug kan kijken. Dit is waarschijnlijk ook één van de redenen waarom ik webdesign als bijbaan heb gekozen.

Mijn utopie van de wereld is een versmelting tussen de mens en de aarde. Men moet weer onderdeel worden van de natuur, er hoort geen tweedeling te zijn. Dit betekend niet dat we terug moeten naar de grot en de knuppel, maar de balans is op dit moment ver te zoeken tussen wat deze planeet aan kan en wat de mens ermee doet. De ecologische voetprint van de mens is te groot, wat uiteindelijk zal leiden tot uitputting van de grondstoffen en bedreiging van het voortbestaan van de mens. Om dit te voorkomen moet er een evenwicht worden gevonden, zodat er een toekomst op aarde is voor de mens.

Dit houdt onherroepelijk in dat er ook een toekomst is voor de natuur aangezien er geen verschil is tussen de twee. De meeste mensen zien de natuur als iets dat een lagere waarde heeft dan hun voortbestaan. Zodra deze parasitaire verhouding gelijkgetrokken kan worden, of als er in ieder geval meer evenwicht is, kan de mens spreken van een duurzaam leven op aarde.